روانکاوی چیست؟
روانکاوی که به عنوان «گفتاردرمانی» نیز شناخته می‌شود، نوعی درمان مبتنی بر نظریه‌های زیگموند فروید است که اغلب او را «پدر روانکاوی» می‌نامند. فروید این روش درمانی را برای بیمارانی که به درمان‌های روان‌شناختی یا پزشکی موجود در زمان او پاسخ نمی‌دادند، توسعه داد.
فروید معتقد بود که انواع خاصی از مشکلات ناشی از افکار، احساسات و رفتارهایی است که عمیقاً در ضمیر ناخودآگاه مدفون شده اند. بنابراین، زمان حال توسط گذشته شکل می‌گیرد - اعمال فعلی یک فرد ریشه در تجربیات اولیه دوران کودکی دارد.
روانکاوان به مراجعان کمک می کنند تا به ذهن ناخودآگاه خود ضربه بزنند تا احساسات سرکوب شده و تجربیات عمیق و گاهی فراموش شده را بازیابی کنند. بیماران با به دست آوردن درک بهتری از ضمیر ناخودآگاه خود، بینشی نسبت به محرک های درونی که افکار و رفتارهای آنها را هدایت می کنند، به دست می آورند. انجام این کار بیماران را قادر می سازد تا در جهت تغییر رفتارهای منفی و مخرب کار کنند.
یک روانکاو چه می کند؟
با استفاده از اصول نظریه روانکاوی، یک تحلیلگر درمان را ارائه می دهد. در طول جلسات درمانی، روانکاو گوش می دهد در حالی که بیمار درباره خیالات و رویاها بحث می کند و تجربیاتش را روایت می کند. درمانگر به دنبال الگوها یا رویدادهای تکرار شونده ای از گذشته است که ممکن است در مشکلات فعلی بیمار نقش داشته باشد. یک روانکاو همچنین:
- با بیماران به صورت جداگانه ملاقات می کند
- جلسات را تقریباً چهار بار در هفته به مدت 50 دقیقه یا بیشتر در هر جلسه برگزار می کند
- بیماران را تشویق می کند تا حالات عاطفی خود را شناسایی کنند
- به بیماران کمک می کند تا عوامل ناخودآگاهی که رفتار آنها را هدایت می کنند را درک کنند
- رازداری بیمار را حفظ می کند
- یادداشت های دقیق هر جلسه را نگه می دارد
روانکاوی چه مسائلی را می تواند درمان کند؟
روانکاوی برای درمان انواع شرایط و مشکلات عاطفی در بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. مسائل مختلفی معمولاً به این نوع درمان به خوبی پاسخ می دهند، از جمله:
- اضطراب
- افسردگی
- موارد وحشت زدگی
- فوبیاها
- رفتار وسواسی
- تروما
- اختلالات خوردن
- مشکلات عزت نفس
- مشکلات جنسی
- مشکلات رابطه
- رفتارهای خود ویرانگر
درمان روانکاوی چگونه کار می کند؟
مفروضات متعددی زیربنای نظریه های پشت روانکاوی است. اولاً، سه کارکرد در شخصیت هرکس وجود دارد - id، ego، و superego. شناسه، که هم شامل غریزه و هم محرک های اساسی است، انرژی ناخودآگاه است. همچنین شامل تمایلات پرخاشگرانه و جنسی است. ضمیر خودآگاه یا ایگو با اعمال یک تأثیر تعدیل‌کننده، در کنترل هویت است. در نهایت، سوپرایگو بیانگر واقعیت بیرونی است، از جمله افکار، احساسات و رفتارهای آگاهانه، که منعکس کننده آداب و رسوم و ارزش های والدین یا اجتماعی است.
این سه مؤلفه مدل ساختاری آنچه را که ما به عنوان شخصیت می شناسیم، تشکیل می دهند. تعامل بین این سه نشان دهنده مبارزه برای تسلط است که در درون هر فرد رخ می دهد. درمان روانکاوی به کاهش تنش های زمینه ای که بین id، ego و superego رخ می دهد کمک می کند. در تلاش برای متعادل کردن این سه عملکرد ذهنی، بیماران باید افکار و احساسات ناخودآگاه خود را آشکار کنند.
در اکثر درمان های روانکاوی سنتی، بیمار روی کاناپه دراز می کشد در حالی که درمانگر پشت بیمار می نشیند تا از تماس چشمی جلوگیری کند. این وضعیت به بیمار کمک می کند تا احساس راحتی کند، بنابراین می تواند به سطح صمیمی تری از بحث با روان درمانگر برسد.
درمان روانکاوی معمولاً شامل یک دوره درمانی طولانی مدت است. مراجعین اغلب حداقل هفته ای یک بار با درمانگر خود ملاقات می کنند و می توانند چندین سال تحت درمان باشند.
- ۰ ۰
- ۰ نظر