اختلال پرخوری

مانند پرخوری عصبی، افراد مبتلا به اختلال پرخوری دوره‌هایی از پرخوری دارند که در آن مقادیر زیادی غذا در یک دوره کوتاه مصرف می‌کنند، احساس از دست دادن کنترل بر غذا خوردن خود را تجربه می‌کنند و از این رفتار پرخوری مضطرب می‌شوند. با این حال، بر خلاف افراد مبتلا به پرخوری عصبی، آنها به طور منظم از رفتارهای جبرانی برای خلاص شدن از شر غذا با تحریک استفراغ، روزه گرفتن، ورزش یا استفاده نادرست ملین استفاده نمی کنند. اختلال پرخوری می تواند منجر به عوارض جدی سلامتی از جمله چاقی، دیابت، فشار خون بالا و بیماری های قلبی عروقی شود.برای مشاوره با مرکز روانکاوی خوب در تهران اینجا کلیک کنید.

تشخیص اختلال پرخوری مستلزم پرخوری‌های مکرر (حداقل یک بار در هفته به مدت سه ماه)، همراه با احساس عدم کنترل و سه یا بیشتر از ویژگی‌های زیر است:

• غذا خوردن سریعتر از حد معمول
• خوردن تا زمانی که به طور ناراحت کننده ای سیر شود.
• خوردن مقادیر زیاد غذا در زمانی که احساس گرسنگی نمی کنید.
• تنها غذا خوردن به دلیل احساس خجالت از مقدار غذا خوردن.
• احساس انزجار از خود، افسرده شدن یا گناه بسیار پس از پرخوری.

همانند پرخوری عصبی، موثرترین درمان برای اختلال پرخوری، روان درمانی شناختی رفتاری فردی یا گروهی برای پرخوری است. درمان بین فردی نیز مانند چندین داروی ضد افسردگی و لیسدگزامفتامین موثر بوده است.

این دسته تشخیصی شامل اختلالات خوردن یا اختلالات رفتار خوردن است که باعث ناراحتی می شود و عملکرد خانوادگی، اجتماعی یا کاری را مختل می کند، اما با دسته های دیگر فهرست شده در اینجا مطابقت ندارد. در برخی موارد، این به این دلیل است که فراوانی رفتار آستانه تشخیصی را برآورده نمی‌کند (مثلاً فراوانی پرخوری در پرخوری عصبی یا اختلال پرخوری) یا معیارهای وزن برای تشخیص بی‌اشتهایی عصبی برآورده نشده است.

نمونه ای از دیگر اختلالات مشخص شده در تغذیه و خوردن «بی اشتهایی عصبی غیر معمول» است. این دسته شامل افرادی می‌شود که ممکن است وزن زیادی از دست داده باشند و رفتارها و دغدغه‌هایشان با نگرانی‌های مربوط به وزن یا شکل و ترس از چاق بودن با بی‌اشتهایی عصبی سازگار است، اما هنوز بر اساس شاخص توده بدنی‌شان کم وزن در نظر گرفته نمی‌شوند، زیرا وزن پایه‌شان بالاتر از میانگین بود. .

از آنجایی که سرعت کاهش وزن با عوارض پزشکی مرتبط است، افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی غیر معمول که با انجام رفتارهای کنترل وزن شدید به سرعت وزن خود را کاهش می دهند، علیرغم ظاهر طبیعی یا بالاتر از وزن متوسط، در معرض خطر بالای عوارض پزشکی قرار دارند.