اختلال دوقطبی چیست؟

اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است که می تواند مزمن (مداوم یا دائماً تکرار شود) یا دوره ای (گاهی و در فواصل نامنظم رخ می دهد). مردم گاهی اوقات به اختلال دوقطبی با اصطلاحات قدیمی تر "اختلال افسردگی شیدایی" یا "افسردگی شیدایی" اشاره می کنند.

همه افراد فراز و نشیب های طبیعی را تجربه می کنند، اما با اختلال دوقطبی، دامنه تغییرات خلقی می تواند شدید باشد. افراد مبتلا به این اختلال، دوره‌های شیدایی یا خلق‌وخوهای غیرعادی بالا دارند که در آن فرد ممکن است احساس شادی، تحریک‌پذیری یا «بالا» با افزایش قابل توجهی در سطح فعالیت داشته باشد. آنها همچنین ممکن است دوره های افسردگی داشته باشند که در آن احساس غمگینی، بی تفاوتی یا ناامیدی می کنند، همراه با سطح فعالیت بسیار پایین. برخی از افراد دوره‌های هیپومانیک دارند، که مانند دوره‌های شیدایی هستند، اما به اندازه‌ای شدید نیستند که باعث اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی شوند یا نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند.

اغلب اوقات، علائم اختلال دوقطبی در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود. گاهی اوقات، کودکان ممکن است علائم اختلال دوقطبی را تجربه کنند. اگرچه علائم ممکن است ظاهر شوند و از بین بروند، اختلال دوقطبی معمولاً نیاز به درمان مادام العمر دارد و به خودی خود از بین نمی رود. اختلال دوقطبی می تواند عامل مهمی در خودکشی، از دست دادن شغل، توانایی عملکرد و اختلافات خانوادگی باشد. با این حال، درمان مناسب می تواند منجر به عملکرد بهتر و بهبود کیفیت زندگی شود.

علائم اختلال دوقطبی چیست؟

علائم اختلال دوقطبی می تواند متفاوت باشد. فرد مبتلا به این اختلال ممکن است دوره های شیدایی، دوره های افسردگی یا دوره های "مخلوط" داشته باشد. یک دوره مختلط هم علائم شیدایی و هم علائم افسردگی دارد. این اپیزودهای خلقی علائمی را ایجاد می کنند که یک یا دو هفته یا گاهی بیشتر طول می کشد. در طول یک دوره، علائم هر روز در بیشتر روز باقی می‌مانند. احساسات شدید هستند و با تغییراتی در رفتار، سطح انرژی یا سطوح فعالیتی که برای دیگران قابل توجه است اتفاق می‌افتند. در بین قسمت‌ها، خلق و خوی معمولاً به حالت اولیه سالم برمی‌گردد. اما در بسیاری از موارد، بدون درمان کافی، با گذشت زمان، اپیزودها بیشتر اتفاق می‌افتند.

برخی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است علائم خفیف تری نسبت به سایرین داشته باشند. به عنوان مثال، دوره های هیپومانیک ممکن است باعث شود فرد احساس بسیار خوبی و سازنده داشته باشد. آنها ممکن است احساس نکنند که چیزی اشتباه است. با این حال، خانواده و دوستان ممکن است متوجه نوسانات خلقی و تغییرات در سطح فعالیت به عنوان یک رفتار غیرعادی شوند و دوره های افسردگی ممکن است به دنبال دوره های هیپومانیک باشند.

انواع اختلال دوقطبی

افراد مبتلا به سه نوع اساسی اختلال دوقطبی تشخیص داده می شوند که شامل تغییرات واضح در خلق و خو، انرژی و سطح فعالیت است. این حالت‌ها از دوره‌های شیدایی تا دوره‌های افسردگی متغیر است.

• اختلال دوقطبی I با اپیزودهای شیدایی تعریف می شود که حداقل 7 روز (بیشتر روز، تقریبا هر روز) طول می کشد یا زمانی که علائم شیدایی آنقدر شدید است که نیاز به مراقبت در بیمارستان است. معمولاً دوره‌های افسردگی جداگانه نیز رخ می‌دهد که معمولاً حداقل 2 هفته طول می‌کشد. اپیزودهای اختلال خلقی با ویژگی های ترکیبی نیز ممکن است. تجربه چهار یا بیشتر اپیزود شیدایی یا افسردگی در طول یک سال "دوچرخه سواری سریع" نامیده می شود.
• اختلال دوقطبی II با الگویی از دوره‌های افسردگی و هیپومانیک تعریف می‌شود، اما این دوره‌ها شدت کمتری نسبت به دوره‌های شیدایی در اختلال دوقطبی I دارند.
• اختلال سیکلوتیمیک (که سیکلوتیمیا نیز نامیده می شود) با علائم مکرر هیپومانیک و افسردگی که به اندازه کافی شدید نیستند یا به اندازه کافی طولانی نیستند که به عنوان دوره های هیپومانیک یا افسردگی واجد شرایط شوند، تعریف می شود.

«سایر اختلالات دوقطبی و مرتبط با مشخص و نامشخص» تشخیصی است که به علائم اختلال دوقطبی اشاره دارد که با سه نوع اصلی اختلال دوقطبی که در بالا ذکر شد مطابقت ندارند.