هنگامی که دیو 35 ساله برای اولین بار برای افسردگی که سالها او را مبتلا کرده بود، کمک گرفت، به طور غریزی احساس کرد که مؤثرترین درمانگر برای او یک زن خواهد بود.

دوران کودکی که در مدارس پسرانه گذرانده شده بود، دیو را با احساس رقابت در کنار مردان دیگر همراه کرده بود، میل به اثبات خود. او می‌گوید: «بزرگ‌سازی‌هایی وجود دارد که بچه‌ها با یکدیگر انجام می‌دهند که من احساس می‌کردم حتی در یک فضای درمانی نمی‌توانم آن را رها کنم». "من همیشه احساس راحتی بیشتری برای باز کردن با زنان داشته ام."

ترجیح روده ای دیو غیرعادی نیست. در حالی که بسیاری از افرادی که به دنبال درمان هستند، چندان به جنسیت پزشک آینده نگر فکر نمی کنند ، برای دیگران این موضوع عمیقاً اهمیت دارد. آیا مردم باید به این ترجیحات توجه کنند یا آنها را نادیده بگیرند؟ در اینجا چیزی است که پزشکان توصیه می کنند.

چه چیزی برای درمان خوب است

درمانگران - پیر یا جوان، مرد یا زن، روان‌پویشی یا شناختی-رفتاری- عموماً موافقند: قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده اینکه آیا درمان به کسی کمک می‌کند یا خیر، جنسیت درمانگر و یا درمانجو نیست. این ارتباطی است که درمانگر و مشتری ایجاد می کنند - اتحاد درمانی - که بر اساس همدلی، پذیرش و احترام متقابل ساخته شده است. سانتیاگو دلبوی، مددکار اجتماعی بالینی در شیکاگو، می گوید: «اینها ویژگی هایی هستند که فراتر از جنسیت هستند.

دهه‌ها تحقیق این را ثابت می‌کند. یک متاآنالیز از 295 مطالعه، که در مجموع بیش از 30000 مشتری را مورد بررسی قرار داد، نشان داد که یک اتحاد درمانی قوی به طور قوی با بهترین نتایج درمانی مرتبط است. این اتحاد از طریق جملاتی مانند «من و درمانگرم به یکدیگر احترام می‌گذاریم» و «احساس می‌کنم در تلاشی مشترک با درمانگر کار می‌کنم» اندازه‌گیری شد. این اثر بدون در نظر گرفتن روش درمانی، ویژگی‌های بیمار یا مکان باقی می‌ماند. همچنین اهمیتی نداشت که درمان به صورت آنلاین یا حضوری انجام شود.

در مقابل، وقتی تحقیقات مستقیماً ارتباط بین جنسیت و نتایج درمانی را بررسی می‌کند، نتایج متفاوت‌تر هستند. برخی از مطالعات نشان می‌دهند که وقتی درمانگر و مراجعه‌کننده جنسیت همسان هستند، کاهش علائم کاهش می‌یابد. دیگران نمی کنند. یک مطالعه بر روی 500000 کهنه سرباز ایالات متحده نشان داد که میزان ماندگاری درمان برای زنانی که به درمانگرهای زن مراجعه می‌کنند بیشتر از مردانی است که به درمانگرهای مرد مراجعه می‌کنند - اما این ممکن است به این دلیل باشد که زنان به طور کلی به درمان ادامه می‌دهند.

تا حدودی، این سوال قابل بحث است. خود زمینه روان درمانی با یک انحراف جنسیتی مشخص مشخص شده است. امروزه بیش از 70 درصد از درمانگران زن هستند. برخی از مشتریان در این مورد حق انتخاب کمتری دارند.

چه چیزی یک ترجیح جنسیتی را شکل می دهد؟

معلوم نیست چند نفر با توجه به جنسیت خاصی به دنبال درمانگر می گردند. در یک مطالعه بر روی بیش از 2000 مرد، که در فصلنامه روانشناسی مشاوره گزارش شده است ، اکثریت (60 درصد) هیچ ترجیحی نسبت به جنسیت درمانگر خود نداشتند. از بقیه، به همان اندازه بسیاری از درمانگران مرد را ترجیح می دهند. برخی از مطالعات نشان می دهد که زنان بیشتر از مردان ترجیح می دهند و تمایل دارند درمانگر زن را ترجیح دهند، اما با اختلاف کمی.

آنچه ترجیحات را شکل می دهد بسیار فردی است، اما برخی از تأثیرات مشترک وجود دارد. لانتی جوراندبی، روانپزشک در جکسونویل که در زمینه اعتیاد متخصص است، می گوید : «بسیاری از زنانی که آسیب دیده اند، توسط مردان آسیب دیده اند – نه همه، بلکه بخش بزرگی از آن. »

برعکس، مردانی که آسیب دیده اند ممکن است به دلیل ترس از ضعیف به نظر رسیدن ، اعتماد به یک درمانگر زن را دشوار بدانند . جوراندبی به یاد می‌آورد: «زمانی که در یک محیط VA کار می‌کردم، بسیاری از کهنه سربازان مرد نمی‌خواستند درباره دوران حضورشان در تئاتر جنگ با من صحبت کنند. آنها فرض کردند که او نمی تواند درک کند. فقط یک درمانگر که جنبه های اساسی تجربه خود را به اشتراک گذاشته باشد می تواند آنچه را که از سر گذرانده اند را درک کند.

همه انواع تجربیات گذشته می تواند اولویت های درمانی فرد را مشخص کند، و اگرچه این قابل درک است، کسانی که به دنبال پزشک هستند باید آگاه باشند که ممکن است جستجوی خود را به دلایلی محدود کنند که ثابت می شود بی اساس است. یک پزشک خوب، کلیشه‌های جنسیتی را درک می‌کند، اما با آن مخالفت می‌کند.

برای ارتباط با روانشناس زن در تهران اینجا کلیک کنید

مردی که سابقه رابطه با شرکای زن خود را دارد، ممکن است صحبت با مرد دیگری را کمتر دلهره آور بداند. زنی که رابطه پر سر و صدایی با مادرش دارد ممکن است پیش بینی کند که همان پویایی ناسالم با یک درمانگر زن ایجاد می شود. به طور مشابه، یک زن ممکن است فکر کند، "اگر درگیر مسائل مربوط به جدید بودن مادر هستم، من یک درمانگر مرد نمی‌خواهم." مردی که به رواقی گری گرایش دارد ممکن است تصور کند که درمانگران زن «لمس‌آمیز» هستند، یا اینکه درمانگران مرد عمل‌گرا هستند. اما دلبوی هشدار می‌دهد که این کلیشه‌ها می‌توانند در یافتن درمانگر مناسب اختلال ایجاد کنند.

مشاور شما می تواند از بین تعدادی از تکنیک های درمانی که پیوندهای رابطه را تقویت می کند، انتخاب کند. رویکردهای رایج عبارتند از:

• درمان متمرکز بر عاطفی (EFT) به شما کمک می کند تا نیازهای دلبستگی یکدیگر را برآورده کنید.
• روش گاتمن اشکال سالم ارتباط را آموزش می دهد تا شما و همسرتان بتوانید از "چهار سوار" آخرالزمان رابطه اجتناب کنید : انتقاد، تحقیر، حالت تدافعی و سنگ اندازی. ¹
• رابطه درمانی ایماگو به شما کمک می کند تا از تکرار الگوهای ارتباطی غیر مفید یا مضر که از دوران کودکی آموخته اید (اغلب از خانواده اصلی خود) اجتناب کنید.
• درمان زندگی رابطه‌ای (RLT) شما را تشویق می‌کند که نقش‌های سنتی را کنار بگذارید تا بتوانید روابط معتبرتری داشته باشید.
• درمان شناختی رفتاری (CBT) می تواند به افراد و زوج ها کمک کند تا الگوهای فکری غیرمفید را شناسایی و تغییر شکل دهند.

این نوع درمان چگونه کار می کند؟

اغلب زوج‌درمانگران توصیه می‌کنند که با جلسات هفتگی یا دو هفته‌ای شروع کنید. هر جلسه معمولاً 100 تا 250 دلار هزینه دارد و ممکن است تحت پوشش بیمه درمانی شما باشد یا نباشد. حتماً از قبل در مورد طرح خود از بیمه گر خود سوال کنید و از درمانگر خود بپرسید که آیا بیمه شما را می گیرد یا خیر. برخی از درمانگران ممکن است برای زوج هایی که توانایی پرداخت نرخ استاندارد خود را ندارند، قیمت های تخفیفی ارائه دهند.

انتظار چه چیزی در جلسات

در جلسه اول شما، درمانگر شما چند سوال اساسی می پرسد تا قبل از پرسیدن سوالاتی در مورد رابطه شما، هر دوی شما را به طور جداگانه بشناسد. آنها احتمالاً همچنین می پرسند که امیدوارید از درمان چه چیزی به دست آورید.

اشکالی ندارد که در مورد انتظارات خود صادق باشید. برخی از افراد می خواهند تمام تلاش خود را انجام دهند تا رابطه خود را از بحران نجات دهند. دیگران فقط می خواهند رابطه سالمی را که از قبل داشته اند تقویت کنند. برخی از افراد آماده جدایی یا طلاق هستند، اما می خواهند رابطه سالم تری داشته باشند تا بتوانند با هم زندگی مشترک داشته باشند . اهداف شما هر چه که باشند، درمانگر می تواند به شما کمک کند تا برای رسیدن به آنها کار کنید.

پس از اولین جلسه، درمانگر شما احتمالاً برنامه منظمی از جلسات را تنظیم می کند. آنها ممکن است وظایف یا «تکالیف» را برای هر دوی شما در بین جلسات تعیین کنند.

زوج درمانی برای همیشه دوام نمی آورد. در یک نقطه خاص، درمانگر شما شروع به بیان این باور می کند که شما و شریک زندگیتان تا آنجا که می توانید از این تجربه بهره برده اید. آنها ممکن است به شما و/یا شریک زندگی‌تان توصیه کنند که درمان فردی را امتحان کنید تا به زندگی سالم‌تر و روابط سالم‌تر ادامه دهید.

امروزه، درمان‌های سلامت روان جهشی بزرگ به جلو داشته است. با وجود این، هنوز هم برخی از افراد هستند که در مورد کمک گرفتن برای سلامت روان خود مطمئن نیستند. در بیشتر موارد، افراد تمایل دارند هنگام مراجعه به روانپزشک مردد باشند.

شاید این به خاطر ارتباط افسانه های منفی با روانپزشکی باشد. یا شاید به دلیل عدم اطمینان در مورد کاری است که یک روانپزشک انجام می دهد. دلیل هرچه باشد، مردم تمایل دارند در مورد اینکه آیا باید به دنبال درمان روانپزشکی باشند یا خیر، مطمئن نیستند.

حقیقت موضوع این است که درمان روانپزشکی می تواند به افرادی که با سلامت روان خود دست و پنجه نرم می کنند فواید زیادی ارائه دهد. در حالی که درمان روانپزشکی ممکن است برای همه مناسب نباشد، بسیاری از افراد تجربیات مثبت خود را با روانپزشکی مدرن بیان کرده اند. در اینجا برخی از مهمترین مزایای روانپزشکی آورده شده است:

شفافیت ارائه دهید

شناسایی برخی از شرایط سلامت روان ممکن است دشوار باشد. علاوه بر این، شرایط سلامت روان دلایل مختلفی دارد که می تواند تشخیص دقیق یک اختلال خاص را دشوار کند. در حالی که روانشناسان تجربیات زیادی در مورد رفتار انسان دارند، اما منابع مشابه روانپزشکان را در اختیار ندارند. مراجعه به روانپزشک می تواند در قالب یک تشخیص دقیق شفافیت را ارائه دهد.

سلامت جسمانی را ارزیابی می کند

روانپزشکان پزشکانی هستند که دانشکده پزشکی و رزیدنتی پزشکی را گذرانده اند. به دلیل این مهارت ها، آنها می توانند آزمایش های پزشکی را برای ارزیابی سلامت جسمانی شما درخواست کنند. به عنوان مثال، یک روانپزشک ممکن است برای بررسی سطح ویتامین و آهن و همچنین ارزیابی غده تیروئید، آزمایش خون را تجویز کند. در برخی موارد، علائم روانپزشکی را می توان با پرداختن به برخی اختلالات پزشکی، به عنوان مثال اختلال تیروئید یا کمبود ویتامین D، درمان کرد.

رشد شخصی را آغاز می کند

برای برخی، مراجعه به روانپزشک یکی از اولین اقداماتی است که برای کار بر روی سلامت روان آنها انجام می شود. برای دیگران، مراجعه به روانپزشک صرفاً گام دیگری برای کار روی خودشان است. با ارائه یک تشخیص دقیق، روانپزشکان می توانند یک برنامه درمانی خاص ایجاد کنند که با نگرانی های فعلی سلامت و سلامت روان بیمار به خوبی کار کند. اگر دنبال شود، این طرح درمانی به تغییرات مثبت و رشد فرد اجازه می دهد.

کیفیت زندگی شما را بهبود می بخشد

پرداختن به نگرانی‌های مربوط به سلامت روان از هر نوعی که باشد می‌تواند به شما آسیب برساند. بسیاری از علائم مرتبط با شرایط سلامت روان کمتر از حد مطلوب هستند و بر کیفیت زندگی شما تأثیر منفی می گذارند. مراجعه به روانپزشک، دریافت تشخیص دقیق و شروع یک برنامه درمانی خاص می تواند به رفع این علائم کمک کند. به طور خلاصه، مراجعه به روانپزشک می تواند به شما کمک کند تا زندگی خود را بازگردانید.

همانطور که می بینید، روانپزشکی مزایای بسیار ارزشمندی دارد. مراجعه به روانپزشک می تواند شفافیت، سلامت جسمی شما را ارزیابی کند، فرصت هایی را برای رشد شخصی فراهم کند و کیفیت کلی زندگی شما را بهبود بخشد. اگر در مورد مراجعه یا عدم مراجعه به روانپزشک بحث کرده اید، به خودتان لطف کنید و حداقل به آن فرصت دهید.

اختلال وسواس اجباری، اختلال احتکار، اختلال بدشکلی بدن، تریکوتیلومانیا (اختلال مو کشیدن)، اختلال خراش دادن (چیدن پوست)، و اختلال مرجع بویایی

افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری- اجباری دارای وسواس (افکار و تمایلات مداوم، تکرار شونده، ناخواسته) و اجبار (رفتارهای تکراری یا اعمال ذهنی) هستند که فرد احساس می‌کند در پاسخ به یک وسواس مجبور به انجام آن‌ها می‌شود.

سایر اختلالات مرتبط با وسواس در درجه اول شامل رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن (مانند کشیدن مو) و تلاش های مکرر برای متوقف کردن این رفتار است. اختلالات مرتبطی که در زیر شرح داده شده اند عبارتند از: اختلال احتکار، اختلال بدشکلی بدن، تریکوتیلومانیا (اختلال در کشیدن مو)، اختلال در برداشتن پوست (چیدن پوست)، و اختلال مرجع بویایی.

اختلال وسواس اجباری (OCD)

اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) اختلالی است که در آن افراد وسواس‌هایی دارند که افکار، ایده‌ها، تمایلات یا تصاویر مکرر، ناخواسته و ناخوشایند هستند. برای خلاص شدن از شر افکار، افراد مبتلا به OCD احساس می کنند که به طور مکرر کاری را انجام می دهند (یعنی انجام یک اجبار، که به آن تشریفات نیز می گویند). وسواس ها و اجبارها - مانند شستن/تمیز کردن دست ها، بررسی چیزها، و اعمال ذهنی مانند شمارش - مشکل ساز هستند. آنها وقت گیر هستند (مثلاً بیش از یک ساعت در روز طول می کشد)، ناراحتی عاطفی قابل توجهی ایجاد می کنند یا به طور قابل توجهی در فعالیت های روزانه فرد مانند تعاملات اجتماعی دخالت می کنند.

بسیاری از افراد بدون OCD افکار ناراحت کننده یا رفتارهای تکراری دارند. با این حال، اینها وقت گیر، ناراحت کننده یا آسیب رسان نیستند. برای افراد مبتلا به OCD، افکار مداوم و مزاحم هستند، و رفتارهای تکراری سفت و سخت (به نظر می رسد که باید انجام شوند). انجام ندادن رفتارها (اجبار، تشریفات) معمولاً باعث ناراحتی شدید می شود. به عنوان مثال، فرد ممکن است از این بترسد که اگر رفتارها تکمیل نشود، عواقب ناگواری برای خود یا عزیزانش رخ خواهد داد. اکثر افراد مبتلا به OCD می دانند یا مشکوک هستند که افکار وسواسی آنها واقع بینانه یا واقعی نیستند، اما با این وجود در رها شدن از افکار وسواسی یا توقف رفتارهای اجباری مشکل دارند.

OCD در حال حاضر 1-2٪ از مردم ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد و در میان بزرگسالان، زنان کمی بیشتر از مردان مبتلا می شوند. OCD اغلب در دوران کودکی، نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود.

وسواس فکری، امیال یا تصاویر ناخواسته، مزاحم، مکرر و مداوم هستند که باعث ایجاد احساسات ناراحت کننده مانند اضطراب، ترس یا انزجار می شوند. اکثر افراد مبتلا به OCD تشخیص می دهند که این افکار محصول ذهن آنهاست و بیش از حد یا غیر منطقی هستند. با این حال، ناراحتی که این افکار مزاحم ایجاد می کنند را نمی توان با منطق یا استدلال حل کرد. اکثر افراد مبتلا به OCD سعی می کنند با انجام اعمال اجباری، ناراحتی ناشی از تفکر وسواسی را کاهش دهند. به عنوان مثال، اگر نگران باشند که با دست زدن به چیزهایی مانند دستگیره‌های در آلوده شوند، ممکن است دست‌های خود را با اجبار و بیش از حد بشویند. آنها همچنین ممکن است سعی کنند وسواس ها را نادیده بگیرند یا سرکوب کنند یا حواس خود را به فعالیت های دیگر پرت کنند.

نمونه هایی از محتوای رایج افکار وسواسی:

• ترس از آلودگی توسط افراد یا محیط زیست.
• افکار یا تصاویر جنسی مزاحم.
• افکار یا ترس های مذهبی، اغلب کفرآمیز.
• ترس از انجام پرخاشگری یا آسیب دیدن (خود یا عزیزان).
• نگرانی شدید چیزی کامل نیست.
• نگرانی شدید در مورد نظم، تقارن یا دقت.
• ترس از دست دادن یا دور انداختن چیزی مهم.
• همچنین می تواند افکار، تصاویر، صداها، کلمات یا موسیقی به ظاهر بی معنی باشد.

اجبارها رفتارها یا اعمال ذهنی تکراری هستند که فرد احساس می‌کند در پاسخ به یک وسواس مجبور به انجام آن‌ها می‌شود. این رفتارها معمولاً به طور موقت از پریشانی فرد مرتبط با وسواس پیشگیری کرده یا آن را کاهش می‌دهند و در آینده نیز احتمال بیشتری دارد که همین کار را انجام دهند. اجبار ممکن است پاسخ های بیش از حدی باشد که مستقیماً با یک وسواس مرتبط باشد (مانند شستن بیش از حد دست ها به دلیل ترس از آلودگی) یا اقداماتی که کاملاً با وسواس ارتباطی ندارند. در شدیدترین موارد، تکرار مداوم مراسم ممکن است روز را پر کند و یک روال عادی را غیرممکن کند.

نمونه هایی از اجبار:

• شستن بیش از حد یا تشریفاتی دست یا دوش گرفتن.
• تمیز کردن مکرر اشیاء خانگی.
• سفارش دادن یا چیدمان بیش از حد چیزها به روشی خاص.
• چک کردن مکرر قفل، کلید، لوازم خانگی، درب و غیره
• مکرراً به دنبال تأیید یا اطمینان هستید.
• تشریفات مربوط به اعداد، مانند شمردن، تکرار یا انجام کارها به تعداد معین (مثلاً سه بار).
• افراد مبتلا به OCD همچنین ممکن است از افراد، مکان‌ها یا موقعیت‌هایی که باعث ناراحتی آنها می‌شود و وسواس‌ها و/یا اجبارها را تحریک می‌کنند اجتناب کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است از بیرون رفتن از خانه اجتناب کنند زیرا در هنگام بازگشت وسواس دارند خانه و اعضای خانواده را آلوده کنند. اجتناب از این چیزها ممکن است توانایی آنها را برای عملکرد در زندگی بیشتر مختل کند و ممکن است برای سایر زمینه های سلامت روانی یا جسمی مضر باشد.

بیماران مبتلا به OCD که درمان مناسب دریافت می کنند معمولاً بهبود علائم OCD و همچنین افزایش کیفیت زندگی و بهبود عملکرد را تجربه می کنند. درمان معمولاً توانایی فرد را برای عملکرد در مدرسه و کار، توسعه و لذت بردن از روابط، و دنبال کردن فعالیت‌های اوقات فراغت بهبود می‌بخشد.

روانکاوی چیست؟

روانکاوی که به عنوان «گفتاردرمانی» نیز شناخته می‌شود، نوعی درمان مبتنی بر نظریه‌های زیگموند فروید است که اغلب او را «پدر روانکاوی» می‌نامند. فروید این روش درمانی را برای بیمارانی که به درمان‌های روان‌شناختی یا پزشکی موجود در زمان او پاسخ نمی‌دادند، توسعه داد.

فروید معتقد بود که انواع خاصی از مشکلات ناشی از افکار، احساسات و رفتارهایی است که عمیقاً در ضمیر ناخودآگاه مدفون شده اند. بنابراین، زمان حال توسط گذشته شکل می‌گیرد - اعمال فعلی یک فرد ریشه در تجربیات اولیه دوران کودکی دارد.

روانکاوان به مراجعان کمک می کنند تا به ذهن ناخودآگاه خود ضربه بزنند تا احساسات سرکوب شده و تجربیات عمیق و گاهی فراموش شده را بازیابی کنند. بیماران با به دست آوردن درک بهتری از ضمیر ناخودآگاه خود، بینشی نسبت به محرک های درونی که افکار و رفتارهای آنها را هدایت می کنند، به دست می آورند. انجام این کار بیماران را قادر می سازد تا در جهت تغییر رفتارهای منفی و مخرب کار کنند.

یک روانکاو چه می کند؟

با استفاده از اصول نظریه روانکاوی، یک تحلیلگر درمان را ارائه می دهد. در طول جلسات درمانی، روانکاو گوش می دهد در حالی که بیمار درباره خیالات و رویاها بحث می کند و تجربیاتش را روایت می کند. درمانگر به دنبال الگوها یا رویدادهای تکرار شونده ای از گذشته است که ممکن است در مشکلات فعلی بیمار نقش داشته باشد. یک روانکاو همچنین:

• با بیماران به صورت جداگانه ملاقات می کند
• جلسات را تقریباً چهار بار در هفته به مدت 50 دقیقه یا بیشتر در هر جلسه برگزار می کند
• بیماران را تشویق می کند تا حالات عاطفی خود را شناسایی کنند
• به بیماران کمک می کند تا عوامل ناخودآگاهی که رفتار آنها را هدایت می کنند را درک کنند
• رازداری بیمار را حفظ می کند
• یادداشت های دقیق هر جلسه را نگه می دارد

روانکاوی چه مسائلی را می تواند درمان کند؟

روانکاوی برای درمان انواع شرایط و مشکلات عاطفی در بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. مسائل مختلفی معمولاً به این نوع درمان به خوبی پاسخ می دهند، از جمله:

• اضطراب
• افسردگی
• موارد وحشت زدگی
• فوبیاها
• رفتار وسواسی
• تروما
• اختلالات خوردن
• مشکلات عزت نفس
• مشکلات جنسی
• مشکلات رابطه
• رفتارهای خود ویرانگر

درمان روانکاوی چگونه کار می کند؟

مفروضات متعددی زیربنای نظریه های پشت روانکاوی است. اولاً، سه کارکرد در شخصیت هرکس وجود دارد - id، ego، و superego. شناسه، که هم شامل غریزه و هم محرک های اساسی است، انرژی ناخودآگاه است. همچنین شامل تمایلات پرخاشگرانه و جنسی است. ضمیر خودآگاه یا ایگو با اعمال یک تأثیر تعدیل‌کننده، در کنترل هویت است. در نهایت، سوپرایگو بیانگر واقعیت بیرونی است، از جمله افکار، احساسات و رفتارهای آگاهانه، که منعکس کننده آداب و رسوم و ارزش های والدین یا اجتماعی است.

این سه مؤلفه مدل ساختاری آنچه را که ما به عنوان شخصیت می شناسیم، تشکیل می دهند. تعامل بین این سه نشان دهنده مبارزه برای تسلط است که در درون هر فرد رخ می دهد. درمان روانکاوی به کاهش تنش های زمینه ای که بین id، ego و superego رخ می دهد کمک می کند. در تلاش برای متعادل کردن این سه عملکرد ذهنی، بیماران باید افکار و احساسات ناخودآگاه خود را آشکار کنند.

در اکثر درمان های روانکاوی سنتی، بیمار روی کاناپه دراز می کشد در حالی که درمانگر پشت بیمار می نشیند تا از تماس چشمی جلوگیری کند. این وضعیت به بیمار کمک می کند تا احساس راحتی کند، بنابراین می تواند به سطح صمیمی تری از بحث با روان درمانگر برسد.

درمان روانکاوی معمولاً شامل یک دوره درمانی طولانی مدت است. مراجعین اغلب حداقل هفته ای یک بار با درمانگر خود ملاقات می کنند و می توانند چندین سال تحت درمان باشند.